از مهدي اخوان ثالث


پاسي از شب رفته بود و برف مي باريد،

چون پرافشان پري هاي هزار افسانه اي از يادها رفته.

باد چونان آمري، مأمور و ناپيدا، بس پريشان حكم ها مي راند مجنون وار،

بر سپاهي خسته و غمگين و آشفته. برف مي باريد و ما آرام

، گاه تنها، گاه با هم، راه مي رفتيم.

چه شكايت هاي غمگيني كه مي كرديم،

يا حكايت هاي شيريني كه مي گفتيمهيچ كس از ما نمي دانست،

كز كدامين لحظه ي شب كرده بود اين باد برف آغاز.

هم نمي دانست كاين راه خم اندر خم به كجامان مي كشاند باز.

برف مي باريد و پيش از ما ديگراني همچو ما خشنود و ناخشنود،

زير اين كج بار خامُش بار،

از اين راه رفته بودند و نشان پاي هاشان بودپاسي از شب رفته بود و همرهان بي شمار ما،

گاه شنگ و شاد و بي پروا،

گاه گويي بيمناك از آبكند وحشتي پنهانجاي پا جويان،

زير اين غمبار، در همبار، سر به زير افكنده و خاموش، راه مي رفتند.

. خوب يادم نيست، تا كجاها رفته بودم،

خوب يادم نيست، اين كه فريادي شنيدم يا هوس كردم،

كه كنم رو باز پس، رو باز پس كردم. پيش چشمم چيست اينك؟

راه پيموده. پهندشت برف پوش راه من بوده. گام هاي من بر آن نقش من افزوده.

چند گامي بازگشتم، برف مي باريد.

جاي پاها تازه بود، اما، برف مي باريد.

باز مي گشتم، برف مي باريدجاي پاها ديده مي شد ليك،باز مي گشتم، برف مي باريد.

برف مي باريد. مي باريد. مي باريد....جاي پاهاي مرا هم برف پوشانده ست.

تهران ـ فروردين 1337